Het is weer een tijdje stil geweest… Dit omdat ik in een fase van het ziekte traject zat, wat heel erg veel spanning en stress gaf.
Ik merkte aan mezelf dat ik het ook moeilijk vond om er over te praten of om het te delen en het toch wel wat schaamte oproept.
Daarom stel ik dit bericht al enige tijd uit… Vooral omdat het een bericht is waarvan ik had gehoopt het nooit te hoeven schrijven. Maar ik weet dat er (helaas) meer mensen in deze situatie zitten. En via deze weg hoop ik dat zij ook weten dat ze niet alleen zijn.
Wanneer je ziek wordt, kom je bij je werkgever in de ziektewet. Je loon wordt dan doorbetaald, en jij kunt dan onder begeleiding van een bedrijfsarts werken aan je herstel om zo goed mogelijk, wel in stapjes natuurlijk, terug te komen op je werk. Je hebt maximaal 2 jaar recht op de ziektewet, en dus eigenlijk 2 jaar de tijd om te herstellen en weer aan het werk te gaan.
Dit is kort gezegd hoe het gaat als je in de ziektewet komt. Per werkgever is het dan nog verschillend wat de regels zijn, bijvoorbeeld over de hoogte van de loondoorbetaling.
Het ‘geluk’ dat ik had, is dat mijn werkgever 2 jaar lang 100% doorbetaald heeft. Dus eigenlijk hebben wij ons tot dusver nog geen zorgen hoeven maken over onze financiële situatie. Je gaat er eigenlijk ook vanuit dat je gewoon weer aan het werk kunt en je loon kunt blijven verdienen.
Maar helaas…
Laat ik beginnen bij het feit dat mijn ziekte traject bij mijn werkgever, niet heel erg fijn geweest is. In 2 jaar tijd heb ik 5x een bedrijfsarts gesproken, waarvan 4x iemand anders. Daardoor moest ik elke keer opnieuw mijn verhaal doen, wat voor mij best wel intens is. Overigens is dit altijd telefonisch geweest en ik ben dus nooit door iemand gezien.
Daarnaast heb je als werkgever best wel veel regels waar je aan moet voldoen. Zo moet je in bepaalde weken verslagen insturen, verschillende documenten met de werknemer (met mij in dit geval) overleggen en ondertekenen. Ook dit verliep niet allemaal vlekkeloos. Er werden verkeerde datums doorgegeven, waar dan bij werd gezegd dat ik het ‘uit het oog verloren was’, de datums van insturen werden nooit gehaald en er werd zeker niet alles met mij besproken.
Toen ik bij de Sint Maartenskliniek aan de slag kon, ging er ook een gedeelte van het revalidatietraject over arbeid. Daar kreeg je les van een maatschappelijk werker. Vanuit de SMK werd er heel erg gepusht dat ik weer aan het werk moest (al had ik zelf op dat moment geen idee hoe ik dat zou moeten doen? Na een dag revalidatie, moest ik zeker 2 dagen bijkomen. En als ik bij werk aanklopte met stappen die ik volgens de SMK moest ondernemen, bijvoorbeeld het inschakelen van een jobcoach, werd ik door de werkgever teruggefloten ‘dat dat nog niet aan de orde was’. Vervolgens werd ik door SMK weer teruggestuurd naar werk om het toch nog maar een keer te vragen, waarop ik van het werk weer te horen kreeg dat we dat niet gingen doen.
Uiteindelijk werd ik zo telkens tussen 2 partijen heen en weer geslingerd. En elke keer als er door een bedrijfsarts wéér werd verteld dat er geen werkzaamheden mogelijk waren, dacht ik dat ik gek was geworden. In de SMK zeiden ze toch elke keer dat ik aan het werk kon? Waarom kon dat dan niet. Stelde ik me aan?
Onder andere door deze onrust werd het met in februari allemaal teveel en kwam de diagnose FNS erbij. Hierdoor nam de kans op werken nog meer af. En voelde ik me ellendiger dan ooit (IN DEZE BLOG VERTEL IK DAAR ALLES OVER)
Omdat de 104 weken ziek zijn eraan kwamen, moest het traject bij het UWV nog starte. Na het laatste gesprek met (weer een nieuwe) bedrijfsarts, werd duidelijk dat ik niet meer aan het werk kan. Dat betekend dat je een WIA aanvraag moet doen. Online vul je dan het WIA aanvraag formulier in. Daarnaast moet je samen met werkgever een heel dossier aanleveren met medische gegevens, verslagen en formulieren.
Toen dit eenmaal allemaal was opgestuurd, begon het balletje te rollen en moesten we wachten op het UWV. Daar is echt enorme achterstand dus er was me al verteld dat dit wel eens heel lang kon gaan duren. We moesten wachten op een gesprek met een verzekeringsarts. Die zou alle aangeleverde stukken doornemen, en na het gesprek beoordelen hoe nu verder:
- Klopt het dat je niet meer kunt werken?
- Zijn er misschien toch dingen over het hoofd gezien?
- Zou je toch voor een x aantal uur weer aan het werk kunnen?
- Enzovoorts...
Omdat ik in m’n hoofd had zitten dat het wel eens lang kon gaan duren voordat ik dit ‘alles beslissende’ gesprek zou krijgen, had ik het een beetje naast me neergelegd. Ik probeerde me er zo min mogelijk druk om te maken.
Toen ik op maandag 16 mei aan het eind van de middag werd gebeld door het UWV, of ik morgen 17 mei (ja je leest het goed, die dag daarrna!) op gesprek kon komen, sloeg de paniek toe. Ik was alleen thuis, kreeg niemand te pakken en kreeg paniek aanval over paniek aanval. Uiteindelijk was het maar goed dat deze stress en paniek maar 1 dag hoefden te duren. Want maandag op dinsdag nacht sliep ik bijna niet, maakte mezelf helemaal gek door alles te willen voorbereiden en op te schrijven en kreeg extreem veel pijn en uitval aan mijn linkerkant.
Rick ging met mij mee naar het gesprek bij het UWV in Arnhem. Toen we binnenkwamen vertelde de verzekeringsarts ons dat hij niet veel te vragen had, omdat hij een heel duidelijk en compleet medisch dossier had ontvangen. Echter stelde hij non-stop moeilijke vragen die ik soms ook niet meer begreep waardoor Rick moest bijspringen om het te verduidelijken.
Na een intensief gesprek zei hij, ik weet genoeg. Het is me helemaal duidelijk: Je krijgt een WIA uitkering.
Dit betekend dat je helemaal (80-100%) arbeidsongeschikt bent en niet aan het werk kunt.
Vanaf dat moment ben ik eigenlijk best wel verdrietig en in de war… Hoe kun je nou als 27 jarige volledig arbeidsongeschikt zijn? Ik wilde carrière maken en mijn eigen geld verdienen. Naast mijn fulltime baan als accountmanager bij Aon werkte ik ook altijd nog bij de Markies en Douglas als ze hulp nodig hadden. Omdat ik dat leuk vond en dat helemaal niet voelde als werken. Ik haalde daar mijn voldoening en energie uit. En nu stort alles in… Ook voelt het als een soort schaamte naar de buitenwereld, omdat je op deze leeftijd niet voor je eigen geld kunt zorgen...
Naast het verdriet is er ook veel stress. Want de uitkering is 70% van het laatst verdiende loon. Dit betekend dat ik fors inlever op inkomsten. Toen wij dit huis kochten, zat ik net op een nieuwe functie waarbij mij was beloofd, dat ik na een jaar inzet en het behalen van de diploma’s, meer salaris zou krijgen. De diploma’s heb ik gehaald, maar dat jaar inzet heb ik nooit vol kunnen maken… en nu is het de vraag of we ons huis straks nog wel kunnen betalen? Hoe gaan we rondkomen in deze steeds duurder wordende tijd…
Ondanks alles hoop ik dat ik straks wat rust ga vinden. Rust omdat ik me even geen zorgen meer hoef te maken over werk en het UWV.
Rust omdat ik me kan focussen op het herstel en rust omdat we onze weg gaan vinden in ons ‘nieuwe’ leven.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een bericht! Wat ben jij een strijder!! Neem de tijd die je nodig hebt om te kijken, voelen en ervaren hoe jij/jullie jou “nieuwe” leven op een zo fijn mogelijke manier vorm kunt geven! Geef nooit op ! Maar dat doe jij niet dat blijkt uit al ie motivatie en je posts! Je bent een mooi mens! Heel veel sterkte, liefde en geluk!
Lieve lisanne,
Sterk zijn betekend soms dat je wat moet opgeven. En soms zoveel wat je moet voelen. Maar zo weinig wat ik je kan zeggen. Ben stil van je verhaal…. Lieve lisanne, een ding kan ik zeggen, je bent een power woman.!!
Wens je alle liefde en geluk. Dikke kus😘
Hoi Lisanne, met tranen in mijn ogen heb ik jouw ellende gelezen. Hoezo goede zorg in Nederland. Ze proberen je nog een soort schuldgevoel aan te praten. Ik vind het ronduit schandalig en ook de arbodienst van AON. Het draait alleen maar om geld he. Als ik jullie financieel kan ondersteunen doe ik dat graag. Ik heb het heel erg goed met mijn pensioen en spaargeld. Ik weet nu al dat je dat moeilijk vind maar toch doen. Je hoeft je daar niet voor te schamen. Je hebt gewoon pech gehad. Kop op en probeer toch nog het beste uit je leven te halen. Kus voor jou en Rick.
Lisanne ik heb zoveel respect voor jou en rick.
Niet normaal dat de arbodienst zo blind zijn en niet zien dat steeds nw. Controleurs niet goed is voor jou ziektebeeld.
En dan de pech dat dit in Corona periode gebeurd en alles haast online is gebeurd.
Maar je hebt gelukkig een geweldige familie en vrienden om je heen die jullie steunen.
Als ik ooit iets voor jullie kan betekenen laat het weten.
Knuffel
Marion