De afgelopen tijd merk ik, dat het me allemaal een beetje teveel wordt. Door onder andere De Class heb ik meer afspraken, ik moet van mezelf elke dag sporten & complete to do listen afwerken en daarnaast probeer ik dan ook nog m’n nieuwe sociale leven te onderhouden.
Begin deze week was ik mijn agenda voor komende week aan het bijwerken en blikte ik een beetje vooruit naar de komende tijd. Daarbij kwam ik er achter dat er echt bijna élke dag afspraken staan. Soms meerdere op een dag en dan denk je vast, Lies stel je niet aan. Welkom in de wereld. En dat is wat mijn overheersende stem ook tegen mij zegt. Maar helaas werkt het met NAH niet helemaal zo…
Ik heb nu ruim 2,5 jaar NAH. Waarbij ik me van de eerste periode amper iets kan herinneren, omdat je daar zo geleefd wordt en ik weinig bij bewustzijn was. Lag eigenijk alleen maar in bed, kwam er zo nu en dan uit als de ergo of fysio aan huis kwam en had elk moment van de dag oppas in huis.
Voor mijn gevoel begon daarna het overleven. Ik merkte dat steeds meer mensen mij lieten vallen, en dat was voor mijn gevoel heel erg een bevestiging van dat ik niet meer goed genoeg was. Intens verdriet en rouw boven op alle ‘ellende’ waar ik toen al mee moet dealen. In februari 2022 kreeg ik een enorme terugval en de diagnose FNS (lees er hier alles over) boven op de NAH. In deze tijd was het allemaal een donker gat. Ik voelde me elke dag eenzaam, was intens verdrietig als Rick iets leuks ging doen en ik dan weer alleen thuis zat. Niet dat ik dat hem niet gunde, in tegendeel. Ik was (en ben) nog steeds heel erg blij voor hem als hij leuke dingen gaat doen, maar ik wilde dat ook zo graag. Maar mijn hoofd en lichaam functioneren niet zoals het hoort en dat is moeilijk.
Rond de 2 jaar begon ik steeds een beetje meer te verlangen naar ‘leven’. Iedereen die ik ooit gesproken heb, die ook NAH heeft, vertelde mij dat het rond de 2 jaar echt beter wordt. JA DAAAG! Dacht ik dan. Dat zal allemaal wel. Ik had er een hard hoofd in maar ergens klopte het wel haha.
Wat enorm heeft meegeholpen, is dat Lola in mijn leven is gekomen. Lola is onze poes en (naast Rick) mijn absolute steun en toeverlaat. Door haar voel ik me veel minder eenzaam en vind ik het ook veel minder erg om thuis te zijn. Daarnaast merkte ik dat ik meer dingen wilde ondernemen. Met een zoektocht naar dingen die ik nu leuk en fijn vind om te doen tot gevolg. Bijvoorbeeld naar de yoga gaan, wandelen of in de stad ergens een matcha latte drinken. Ook zijn er nieuwe mensen op mijn pad gekomen waar ik het heel fijn mee heb, en het ook heel fijn vind om mee op te trekken. Mensen die mij niet anders kennen, die mij niet veroordelen en die mij leuk vinden om wie ik nu ben.
(tekst gaat verder onder de foto's)
En toch ben ik nu weer op zo’n punt gekomen dat het me allemaal teveel is geworden. En dat maakt me zó verdrietig. Eindelijk begon ik voor mijn gevoel een klein deel van een normaal leven terug te krijgen. Maar het feit dat je vastloopt als je agenda weer wat voller wordt, is alles behalve normaal. Ook voelt het zo verkeerd omdat ik me eerst eenzaam voelde, en graag zou willen dat ik meer mensen om me heen had. En nu heb ik dat, en kan ik het niet volhouden.
Ik weet dat het ergens logisch is, dat als je van een praktische lege agenda, naar een elke dag afspraken agenda gaat het teveel is. Maar ik vind het zo rot dat ik weer afspraken moet afzeggen en meer rust moet nemen. Het is weer een besef momentje dat het echt niet allemaal goed zit, en dat ik niet meer ben wie ik was.
Deze confrontatie met wie ik was: elk weekend op stap, een mega sociaal leven, fulltime werken en alles doen waar ik zin in had. En nu: het niet aankunnen van elke dag sporten, afspraken (voor m’n herstel notabene), elke middag weer naar bed moeten, niet meer werken en de moeite om een sociaal leven te hebben. Laat staat naar een feestje gaan, wat tegenwoordig echt voelt als overleven om er vervolgens een paar dagen van te moeten bijkomen. Deze confrontatie doet me elke keer weer zoveel pijn en zorgt voor zoveel verdriet… Ik wil me niet aanstellen, want ik moet dankbaar zijn dat ik er nog ben en voor wat ik allemaal nog wél kan. Maar soms is het moeilijk om altijd maar positief te blijven.
Voor nu even gas terug, opladen en hopelijk snel weer wat meer genieten van alles. En voor iedereen die zich hier in herkent, je bent dus echt niet alleen!
Reactie plaatsen
Reacties