Toen ik in november 2021  gevraagd werd door Eva,  of ze namens de Gelderlander een 'follow-up' verhaal mochten maken, zat ik nog midden in mijn revalidatie bij de Sint Maartenskliniek. Ik had zoveel aan mijn hoofd, had alle social media van de telefoon af gegooid en ook helemaal geen tijd meer voor mijn site. Daarom moest ik er ook echt even goed over nadenken of ik wel nog een interview wilde doen.. 

Wat was er nu nog te vertellen? Wie zit er te wachten op een nieuw verhaal over mijn leven? Mijn leven stelt ook niet veel voor op dit moment? 

Toen dacht ik aan alle andere die ook met NAH moeten dealen en dag in dag uit ook heel hard aan het werk zijn aan zichzelf. Dat is ons leven nu en dus zullen er vele met mij zijn die zo denken. 

Ik besloot ja te zeggen tegen Eva, met de voorwaarden dat zij het interview weer zou doen, en dat ik het wel pas na mijn revalidatie wilde doen. 

De tekst gaat verder onder de foto's...

Op 14 januari 2022 was het zover, dit keer vond het interview plaats via videobellen omdat dat de regels waren in verband met Corona. Het was eigenlijk gewoon een super fijn gesprek met Eva, die haar werk enorm goed had gedaan door op mijn site en social media al te zoeken naar alle hoogtepunten en stappen die ik de afgelopen maanden had gemaakt. Daarom wist ik ook zeker dat ze er weer een heel goed stuk van zou maken, al wist ik zelf nog niet helemaal zeker wat het onderwerp zou gaan zijn.. 

Toen ik een weekje later het concept opgestuurd kreeg, was ik echt heel erg enthousiast. Ze had het weer zo goed verwoord en precies zo neergezet zoals ik het bedoelde. Met een paar kleine aanpassingen werd het verhaal nog beter. 

Ik stuurde het concept vast naar mijn ouders en liet Rick het lezen. Ze zeiden allemaal dat ze het toch wel weer heftig vonden om te lezen.. Zelf had ik dat helemaal niet omdat dit nu mijn leven is. Gek dat je aan iets gaat wennen wat zo anders is dan dat je van jezelf gewend bent. 

Op 28/01/2022 kwam het voor de eerste keer in de Gelderlander, in de regio Maas&Waal en op 29/01/2022 kwam het in de regio Nijmegen.

Na het weekend kwam het verhaal ook online en kon ik het eindelijk zelf ook delen. Ik werd weer overspoeld met berichtjes van bekenden en onbekenden mensen. Dat maakt mij zo blij, trots en emotioneel.. Het is ook de reden dat ik mijn verhaal zo openlijk wil delen omdat ik weet dat er zoveel andere zijn die ook dag in dag uit aan het vechten zijn met zichzelf en alle andere gevolgen van NAH. Ik merk dat ik het zelf, en door de reacties die ik gekregen heb, merk ik ook dat andere lotgenoten het fijn vinden om soms gewoon even te praten met iemand die je echt begrijpt. 

Ik ben daarom blij dat ik het weer gedaan heb. De Gelderlander 2.0, wat ook goed past bij Lisanne 2.0. Een nieuwe start na een heftig revalidatie traject om mijn site weer op te pakken en te laten weten aan lotgenoten dat ze niet alleen zijn. 

Klik op het artikel om volledig te kunnen lezen